منظر و سکونتگاه های کوهستانی
یکصد و سی و سومین گفتمان هنر و معماری

قرن هاست که بشر در رابطه تنگاتنگ با طبیعت بسر برده وبرای تولید مایحتاج خود، از آن الهام می گیرد. طبیعت، این معلم بزرگ،در زمینه های مختلف، منشاء خدماتی برای انسان نیازمند بوده که زمان آن به قدمت خود تاریخ می رسد. در این روند، انسان پس از گذر از قهر طبیعت توانسته چیرگی خود را به او نشان دهد، اما طبیعت به عنوان منبع ونیروی ارزنده، بیش از آن که به انسان عقل گرا، در امور کمی و کیفی کمک کند، نیاز روحی و احساسی او را برآورده ساخته است. طبیعت در معماری به عنوان بن مایه علمی و هم به مثابه ساختاری هنر بنیان، همواره تاثیرگذار و شکل دهنده آثار بسیاری بوده است.

انسان هوشمند با کشف رازهای طبیعت و شناخت عوامل برقراری تداوم و پایداری بقا، در تجلی امکانات و استعدادهای نهانی آن از فرصت ها بهره برده و گهگاه از چهره به ظاهر خصمانه و آشتی ناپذیرش،به زیبایی، صفا و صمیمیت دست یافته است. در کند و کاو این فلسفه است که روابط انسان و طبیعت به صورت یکپارچه مشاهده می شود و انسان نه جزئی جداشدنی از طبیعت و نه به عنوان حاکم مافوق آن پذیرفتنی است. آیاطبیعت کلیت و مظهر تجلی وجود است!

اگر چه ما در دنیای طبیعی و در سطوح مختلف، وجود یافتن را تجربه می کنیم و به جز این پدیده، چیزی دیگر مشاهده نمی شود، لیکن تاکنون تئوری خاصی در این زمینه که فرایند به وجود آمدن را برای مان تعریف کند، نداشته ایم. در جوامع ابتدایی، سازندگان بنا نیازی به تئوری و نظریه نداشته اند، زیرا در فرایندهای موجود هر چیزی که ساخته می شد، ساختاری زنده (درست مانند تمامی نظام های طبیعت) داشت که خود موجب حفظ ساختار می شد، همان گونه که در طبیعت ساختارهای زنده در طول زمان شکل می گیرند و به ترمیم خود می پردازند.

شناخت این پدیده برای معماری و معمار منظر و هنر محیطی که زمینه های مناسب ایجاد مکان هایی را دارد، حائز اهمیت است و رویکردبه موضوع منظر را به عنوان منظر طبیعت با دریافت الگوهای ساختاری زنده شامل می شود که عصر چهارشنبه ۲۶ شهریور ماه ۱۳۹۳ در یکصد و سی و سومین گفتمان هنر و معماری در باغ موزه قصر ، توسط خانمها مهندس انوشه منصوری، مهندس نگار جوکار، آقایان مهندس پرویز طلایی ومهندس مهرداد هاشم زاده همایونی مورد بحث و گفتگو قرار گرفت. این برنامه همچنین با نمایش فیلم و پرسش و پاسخ همراه بود.